Do Serviço Noticioso Um Mundo A Ganhar (SNUMAG) de 27 de Julho de 2015, aworldtowinns.co.uk
O texto que se segue é um folheto distribuído pelo Grupo do Manifesto Comunista Revolucionário – Europa (Contacto:
Grécia:
A nova síntese do comunismo concebe a possibilidade de romper com o estrangulamento do capitalismo e desbravar um futuro diferente!
A crise, tal como a que Grécia está a viver nestas semanas, aparece como uma força da natureza, um gigantesco vendaval que suga as vidas de milhões de pessoas para um abismo escuro e tumultuoso, atirando-as impiedosamente de um lado para o outro, sufocando-as, cegando-as, esmagando tantas pessoas com um sentimento de desespero e desencorajamento. Mas esta mesma tormenta também alberga preciosas possibilidades que devem ser agarradas para um futuro radicalmente diferente.
Após sete anos de repetidas vagas de cada vez mais hemorragia das pessoas em nome da “austeridade”, depois de terem elegido uma autoproclamada esquerda radical que prometeu rejeitar a chantagem das potências europeias, e mesmo depois do referendo e dos seus resultados claros, os interesses e as reivindicações das massas populares têm sido novamente esmagadas. Os principais líderes do governo do Syriza têm-se tornado nos agentes, bem como nas vítimas, dessas mesmas forças impessoais que espalham a destruição.
As leis frias e cegas são expressas em números impessoais gerados por folhas de cálculo electrónicas financeiras e por projecções de lucros. Mas não há nada sagrado ou permanente quanto a estas forças que esmagam os povos. Por trás das leis impessoais estão relações muito reais entre as pessoas, divisões em classes, um sistema mundial de propriedade e exploração.
Uma profunda crise política está a esmagar o país. O sistema eleitoral, supostamente o meio para as pessoas exprimirem a vontade delas, fica cada vez mais exposto como um fingimento, com muito pouco a ver com as reais relações de poder ou de tomada de decisão. O papel das eleições na legitimação das instituições estatais aos olhos das pessoas tem ficado seriamente danificado, mesmo numa Europa onde essas ilusões normalmente têm uma grande influência.
Por trás dos governos que podem ir e vir permanecem a polícia, o exército e a burocracia – a última garantia de poder de um sistema presidido por uma classe capitalista grega que não pode ser nem será deposta por um processo eleitoral. Uma vez mais, vemos a verdade da observação de Marx de que o actual poder de estado não pode ser usado para gerar uma mudança revolucionária. A intolerabilidade das medidas que estão a ser exigidas e a recusa das pessoas a se sacrificarem ainda mais reflecte-se numa gigantesca vaga de resistência, incluindo contra figuras que apenas semanas antes eram amplamente vistas como heróis.
A grande questão com que agora cada vez mais se confronta o povo da Grécia é a mesma questão que se esconde e não é dita na maior parte do resto da Europa e do mundo: estarão as pessoas condenadas a estas condições, ou há a possibilidade de um caminho completamente diferente, um sistema político, económico e social alternativo que possa substituir o actual sistema capitalista e imperialista mundial e que possa eliminar o sofrimento e os horrores que dele resultam?
Apesar do sofrimento que as pessoas estão a suportar, é necessário reconhecer que a Grécia está a viver um momento raro em que o actual edifício socioeconómico, político e mesmo cultural e ideológico pode ser desmoronado. A própria situação inclui dentro dela a possibilidade de alternativas radicais, quer libertadoras quer ainda mais escravizadoras. Durante quanto tempo irá fervilhar esta confluência de forças e circunstâncias é impossível de prever, mas os poderosos na Grécia e na Europa irão tentar desesperadamente impor um reordenamento que não só proteja os interesses deles como esmague as esperanças e desactive o potencial revolucionário da agitação de massas inicial. Tudo isto torna ainda mais urgente que deste mesmo caldeirão de contradições e luta se forje um caminho verdadeiramente revolucionário.
Para que isto aconteça, tem de emergir uma força consciente, armada de um entendimento comunista revolucionário global dos verdadeiros problemas fundamentais da sociedade e da solução que é necessária, e decidida a assumir a responsabilidade de fazer a revolução. Há uma grande experiência contemporânea e histórica em que as possibilidades de passos em frente ou não foram reconhecidas ou foram desperdiçadas por líderes que por vezes acabaram mesmo por vir em salvação do velho sistema. Por outro lado, também há o extremamente valioso exemplo da liderança de Lenine ao agarrar as intensas contradições que emergiram na Rússia para desbravar um caminho para a tomada revolucionária do poder em 1917 pelo proletariado e outras camadas sociais que procuravam a emancipação.
O governo do Syriza queixa-se do sistema capitalista mas também declara que o poder esmagador das principais potências imperialistas europeias ata as mãos da Grécia e não deixa outra escolha a não ser uma rendição humilhante. Mas ir simplesmente atrás da capitulação dos líderes do Syriza é inútil a menos que rejeitar Tsipras vá até à rejeição de todos os projectos de esperança em negociar um lugar melhor para a Grécia numa ordem económica e política injusta e desigual. É o próprio projecto do Syriza que vai nu e que ficou exposto, e não apenas o caminho que ele tem tomado.
Os problemas fundamentais da Grécia, da Europa e do mundo não podem ser resolvidos dentro do actual quadro do capitalismo e do imperialismo. A verdadeira questão é saber como é que seria uma genuína alternativa revolucionária e o que seria necessário para tornar essa alternativa possível.
Embora muitas pessoas vejam os acontecimentos das últimas semanas e meses como evidência da força esmagadora do sistema mundial, isto é apenas um dos lados da moeda. Sim, os inimigos são colossais. Mas as mesmas contradições que também esmagam as pessoas levam-nas a resistir. O mesmo ritmo frenético dos desenvolvimentos políticos que podem ser tão estonteantes e desorientadores também significam que num curto período de dias e semanas as verdadeiras características dos actores políticos podem surgir em grande relevo e os vários programas políticos em contenda podem ser testados e comparados de uma forma extremamente acelerada – sobretudo se emergir uma força revolucionária consciente e ela apresentar a sua análise e o seu programa à sociedade. Grandes sectores do povo acordaram do seu sono com os próprios desenvolvimentos e têm procurado respostas. E as próprias contradições económicas e políticas também se estão a intensificar e a revelar os conflitos mesmo entre os nossos inimigos – veja-se o caso da fissura que se abriu entre a França e a Alemanha. Sim, as principais potências estão unidas na exigência do seu quinhão da carne grega, mas também estão verdadeiramente preocupadas com o facto de que todo o sistema deles se possa vir a desmoronar e estão profundamente divididas sobre a forma de melhor o conservar.
O estrangulamento do povo grego traz claramente para o foco a relação entre os potenciais avanços, bem como os limites na Grécia e na realidade de que o mundo inteiro é dominado pelo sistema capitalista-imperialista. De facto, são sobretudo os mecanismos das contradições do sistema mundial que estão a fazer mover e moldar os acontecimentos na Grécia e a estimular a necessidade de uma ordem mundial completamente diferente. As últimas décadas testemunharam um ritmo frenético de globalização e financialização que acabaram por intensificar as contradições subjacentes ao capitalismo. Há uma necessidade de que o mundo inteiro seja libertado das engrenagens do capital financeiro, mas esta verdade não deve ser usada como desculpa por deixar que o actual sistema não seja desafiado. Pelo contrário, a crise na Grécia deve ser transformada numa imensa oportunidade para estabelecer um caminho revolucionário que possa ter impacto no mundo inteiro.
A vitória do processo revolucionário acabará por acontecer à escala mundial. O actual sistema capitalista-imperialista tem de ser substituído pelo socialismo e, por fim, pelo comunismo, ou seja, a completa eliminação das classes e das instituições e ideias que surgiram juntamente com as classes.
A exploração capitalista que está a apertar o seu controlo sobre o mundo inteiro agrava todo o tipo de horrores e conflitos: novas formas de opressão e subjugação das mulheres acrescentadas às formas mais “tradicionais”; uma gigantesca deslocação e um tráfico humano a uma escala não visto desde o comércio transatlântico de escravos; guerras por impérios e incontáveis conflitos sangrentos em que as perspectivas de emancipação estão completamente ausentes; empurrando o planeta para uma catástrofe ambiental e para danos irreversíveis. Apelar à revolução, à revolução comunista, como única solução não é um floreado retórico. É uma verdade científica, completamente fundamentada nas realidades do mundo. Muitas destas realidades estão agora dramaticamente focalizadas na Grécia, onde a necessidade de abrir um caminho de saída do mundo capitalista e imperialista é cada vez mais visível.
O processo revolucionário precisa de dar passos em frente onde quer que seja e sempre que seja possível, a começar num ou em vários países. Os avanços e vitórias nesses países precisam de servir de chamada e de caminhos abertos para batalhas futuras também noutras áreas. Há agora um holofote na Grécia e, na Europa e noutros lugares, muitos milhões de pessoas estão à espera para ver um caminho de saída da adversidade e da chantagem e à espera que possa ser aberto um percurso diferente. As principais potências capitalistas-imperialistas, e a Alemanha em particular, têm deixado abundantemente claro que irão fazer com que as pessoas de Grécia carreguem um grande fardo. Evitar um fardo não é uma das opções que estão disponíveis. Mas há a questão real de que fardo deve ser carregado pelas pessoas e para que fins: o fardo da hemorragia durante mais uma ou duas gerações ao serviço dos interesses do capital financeiro ocidental ou o “fardo” libertador de desbravar um caminho verdadeiramente oposto, de verdadeira resistência às “instituições”. A Grécia será um modelo, mas que tipo de modelo: como exemplo esgotado de castigo colectivo para assustar todos os que no futuro possam vir a pisar o risco ou, eventualmente, um modelo e uma chamada a outros na região, e na realidade em todo o mundo, para tomarem um caminho totalmente diferente?
A liderança do Syriza e da maioria da esquerda grega tem alegado que o movimento popular irá gerar uma democracia popular, ou radical, vinda de baixo e que pode, a partir de “espaços autónomos locais”, provocar uma transformação radical da actual ordem política e socioeconómica. Há uma enorme importância num processo através do qual grandes sectores da sociedade se erguem em resistência e obtém um vislumbre da possibilidade de relações completamente diferentes entre as pessoas. Porém, este entusiasmante momento de potencial está a ser transformado, sufocado e domesticado para uma salvação da democracia parlamentar, o regime político que melhor serve para preservar e disfarçar a real ditadura da classe capitalista e das suas ligações internacionais.
Qualquer tentativa real e séria de um caminho revolucionário teria consequências imediatas, não só na Grécia como em todo o mundo. Sim, o ódio das grandes potências seria intenso e devemos estar à espera que eles não venham a parar perante nada, incluindo com o desencadear da sua força militar assassina, bem como a estrangulação e a chantagem económica, para tentarem obrigar as pessoas a desistir. Mas essas mesmas potências não são livres de fazer tudo o que lhes agrada, e uma cruel contra-revolução, bem como a inspiração resultante de verdadeiros avanços revolucionários, teria profundas repercussões em toda a Europa, de Berlim a Lisboa, e para leste, através do Mar Egeu. Mesmo agora, tem havido significativas demonstrações de apoio e simpatia generalizada para com a resistência do povo na Grécia à “austeridade” punitiva. Infelizmente, até agora, a perspectiva e as esperanças dos apoiantes das massas gregas têm sido canalizadas e abafadas para o apoio aos mesmos remédios ilusórios e maquinações eleitorais (o Podemos em Espanha, por exemplo) que agora se têm vindo a revelar tão totalmente falidas em Atenas.
Uma genuína abordagem revolucionária iria produzir uma muito mais poderosa e significativa solidariedade e apoio, sobretudo entre os que precisam de ser, e podem ser, a base para a revolução noutros países, juntamente com as pessoas de todos os estratos sociais que anseiam por uma solução para os males da sociedade capitalista.
Uma outra questão que claramente se coloca é a relação entre a Grécia e o resto da Europa, e especialmente a União Europeia. A Europa, tal como os EUA, o Japão e a Rússia (com a China capitalista a escalar para obter o seu lugar no clube) são pilares da brutal ordem imperialista de exploração. Claro que este clube é inerentemente desigual: o capitalismo não pode funcionar de nenhuma outra forma. Por razões históricas, geográficas, económicas e políticas, a Grécia está cimentada numa posição agudamente inferior na ordem europeia. Mas um esforço prolongado para conquistar ou implorar uma posição melhor neste banquete de ladrões é impossível e imoral.
Basta de prometer a Merkel e a Hollande que a Grécia será a muralha necessária de uma Europa rica contra as gigantescas deslocações do Médio Oriente e contra os milhões de pessoas desesperadas que tentam escapar à crescente loucura. Em vez de o estado grego servir de muro ou de posto militar avançado da “fortaleza Europa” contra esses milhões de pessoas ou como actor secundário na protecção de déspotas, o proletariado e o povo grego poderiam mostrar um caminho diferente e dar uma bem-vinda mão para fornecer ajuda política, moral e material a todos os que procuram a libertação. Os imigrantes que hoje são detestados e afugentados têm de se juntar para amanhã fazerem a revolução. A necessária orientação revolucionária iria seguramente intensificar ainda mais a contradição com as grandes potências, mas também iria criar novas reservas de apoio e, mais importante, acelerar o processo mundial da revolução socialista de que, em última análise, depende o destino do povo da Grécia, juntamente com o dos oprimidos de todo o mundo.
A Grécia tem sido muito influenciada pela história dos anteriores esforços de fazer a revolução, tanto no país como no mundo em geral. A revolução russa, a construção do socialismo na URSS, o papel dos comunistas na luta contra a ocupação nazi na II Guerra Mundial, a guerra civil grega – tudo isto deixou uma marca indelével na consciência colectiva. Os feitos e insuficiências do passado durante este processo estão cheios de lições que precisam de ser compreendidas.
A revolução proletária mundial atingiu o seu maior auge na China sob a liderança de Mao, sobretudo durante a Revolução Cultural que não só defendeu o regime proletário naquele país como deu gigantescos passos no combate às desigualdades e às marcas de nascença do velho sistema de exploração e no avanço para o comunismo. Nos anos 1960 e 1970, quando o mal escondido carácter capitalista do bloco soviético estava a difundir uma sombra negra, a China de Mao foi uma poderosa e vibrante inspiração para muitas pessoas na Grécia, tal como em todo o mundo. Infelizmente, demasiados comunistas dessa altura, incluindo os que apoiaram a então revolucionária China devido à sua resistência ao imperialismo e apoio à luta revolucionária, não conseguiram perceber os passos em frente dados por Mao na teoria e na prática de fazer a revolução comunista.
Para a maioria das pessoas, o revés da primeira etapa da revolução comunista (a derrota do socialismo primeiro na URSS e depois na China após a morte de Mao), está distorcido e fora de foco. A falta de clareza em relação aos feitos históricos, aos erros reais e a uma compreensão mais profunda da natureza complexa do processo da revolução comunista entre as pessoas que agora estão a lutar contra as actuais convulsões e ataques do capitalismo é um grande peso ideológico e político que as impede de elevar a luta a todo um novo nível.
Temos a grande vantagem de já ter sido feito o trabalho para obter essa clareza, uma compreensão que simultaneamente redescobre e defende as grandes realizações das anteriores gerações para fazerem uma ruptura com a ordem imperialista mundial e explica de uma forma científica as razões da derrota, bem como as insuficiências, tanto na concepção como na prática, desses primeiros esforços da revolução proletária. Já foi aprofundada e apurada uma compreensão científica sobre o que pode e deve ser feito para iniciarmos uma nova etapa da revolução proletária e levarmos avante este processo até à meta final da sociedade comunista em todo o mundo. Estamos a falar da nova síntese do comunismo proposta por Bob Avakian.
Esta nova reformulação avançada do comunismo fornece a perspectiva para transcender todos os males fundamentais da sociedade capitalista que esmagam as vidas e os espíritos de milhares de milhões de pessoas, e antevê e avança rumo a uma sociedade humana mundial verdadeiramente emancipadora – não só um mundo para além da decrépita ordem actual, mas um mundo muito melhor, muito mais vivo e mais libertador que as mais altas realizações das anteriores revoluções socialistas.
Esta nova síntese refundamenta a revolução comunista nas condições materiais e históricas que tornam esta revolução possível e necessária. A revolução proletária fica mais apelativa, mais tangível e consequentemente mais desejável. A nova síntese do comunismo fornece o enquadramento crucial, uma abordagem mais integralmente científica para se compreender o mundo e o mudar, para o renascimento de um genuíno movimento comunista revolucionário na Grécia, bem como noutros lugares.
Além de uma rica história de luta há o legado das oportunidades revolucionárias na Grécia e noutros lugares que foram deitadas fora ou desperdiçadas. As lições destas experiências deveriam aumentar a nossa determinação e capacidade para não deixar que sejam desperdiçadas as actuais possibilidades revolucionárias em desenvolvimento.
A situação na Grécia requer urgentemente um verdadeiro movimento por uma genuína revolução proletária e chama os revolucionários a adoptarem o pensamento revolucionário mais avançado e científico. Dezenas de pessoas podem e têm de se tornar rapidamente em milhares e os milhares têm de liderar milhões. Face a uma situação difícil, complexa e contraditória com um grande potencial, é essencial armarmo-nos a nós próprios com a mais inclusiva compreensão da sociedade e do processo revolucionário para a transformar – o comunismo revolucionário. Empenharmo-nos na nova síntese do comunismo é uma componente crucial para nos erguermos perante os actuais desafios e construirmos uma força de vanguarda que possa satisfazer as necessidades do momento. A crise e a intensificação da situação na Grécia são um cadinho em que os revolucionários conscientes podem e têm de dar o passo em frente como emancipadores da humanidade, iniciadores da nova etapa da revolução comunista, em conjunto com as suas irmãs e irmãos em todo o mundo.
* * * * * * * *
Η Κομμουνιστική Επαναθεμελίωση ανοίγει το δρόμο για:
Να σπάσουμε τη θηλιά του καπιταλισμού και να χαράξουμε ένα διαφορετικό μέλλον!
Η κρίση, αυτή που μαστίζει την Ελλάδα αυτές τις εβδομάδες, παρουσιάζεται σαν φυσικό φαινόμενο, ένας γιγαντιαίος ανεμοστρόβιλος που ρουφάει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων στη σκοτεινή και ταραχώδη του άβυσσο, πετώντας τες από πλευρά σε πλευρά, πνίγοντάς τες, τυφλώνοντας τες, κατακυριεύοντας τόσους πολλούς με το αίσθημα της ματαιότητας και της απελπισίας. Αλλά αυτός ο ίδιος ο ανεμοστρόβιλος κρύβει πολύτιμες δυνατότητες, που είναι εκεί για να τις αρπάξουμε, για ένα ριζικά διαφορετικό μέλλον.
Έπειτα από 7 χρόνια συνεχιζόμενων θυσιών των ανθρώπων στο όνομα της “λιτότητας”, έπειτα από την εκλογή της αυτοαποκαλούμενης ριζοσπαστικής αριστεράς που υποσχέθηκε να απορρίψει τον εκβιασμό των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων, και ακόμη, έπειτα από το δημοψήφισμα και τα ξεκάθαρα αποτελέσματά του, τα συμφέροντα και οι ανάγκες των μαζών ποδοπατήθηκαν για άλλη μία φορά. Τα βασικά στελέχη της κυβέρνησης Σύριζα μετατράπηκαν σε θύτες και θύματα των ίδιων καταστροφικών απρόσωπων δυνάμεων.
Δρακόντειοι νόμοι γεννιούνται μέσα σε απρόσωπα νούμερα, λογιστικά φύλλα και προβλέψεις κερδών. Δεν υπάρχει τίποτα το ιερό ή το μόνιμο σε αυτές τις καταστροφικές δυνάμεις. Πίσω από τους απρόσωπους νόμους, βρίσκουμε τις πραγματικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, την ταξική διαίρεση της κοινωνίας, ένα παγκόσμιο σύστημα ιδιοκτησίας και εκμετάλλευσης.
Μια βαθειά πολιτική κρίση διαπερνά τη χώρα. Το εκλογικό σύστημα, ο τρόπος με τον οποίο υποτίθεται οι άνθρωποι εκφράζουν τη βούλησή τους, γίνεται όλο και περισσότερο φανερό πως είναι μια φενάκη, που μικρή σχέση έχει με τις πραγματικές σχέσεις εξουσίας ή τη λήψη αποφάσεων. Ο ίδιος ο ρόλος των εκλογών, της νομιμοποίησης των κρατικών θεσμών στα μάτια των πολιτών, έχει βαθειά τραυματιστεί, ακόμη και στην Ευρώπη όπου τέτοιες αυταπάτες κρατάνε ακόμη γερά.
Πίσω από τις κυβερνήσεις που εναλλάσσονται, παραμένουν σταθερά στη θέση τους η αστυνομία, ο στρατός και η γραφειοκρατία – η απόλυτη εγγύηση διατήρησης της εξουσίας της ελληνικής αστικής τάξης, η οποία δεν πρόκειται να χάσει το θρόνο της με εκλογές. Για άλλη μια φορά, δικαιώνεται ο Μαρξ. Το αστικό κράτος δεν μπορεί να γίνει μέσο για επαναστατική αλλαγή.
Στη μαζική αντίσταση των τελευταίων ημερών καθρεφτίζεται η μηδενική ανοχή απέναντι στα νέα μέτρα και η άρνηση των ανθρώπων να θυσιαστούν ακόμη μία φορά. Η αποκαθήλωση προσώπων που μερικές εβδομάδες πριν θεωρούνταν από μεγάλα τμήματα του κόσμου ήρωες, είναι ενδεικτική.
Το ερώτημα με το οποίο έρχεται αντιμέτωπος ο λαός στην Ελλάδα είναι το ίδιο που συστηματικά αποκρύπτεται στα περισσότερες χώρες της Ευρώπης και του κόσμου: είναι οι άνθρωποι καταδικασμένοι να ζουν κάτω από αυτές τις συνθήκες ή μήπως υπάρχει τελικά άλλος δρόμος, ένα εναλλακτικό πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό σύστημα που μπορεί να αντικαταστήσει το υπάρχον παγκόσμιο καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό σύστημα και να εξαφανίσει τις στερήσεις και τον τρόμο που αυτό γεννάει.
Παρά τα όσα έχει υποστεί και συνεχίζει να υφίσταται ο λαός, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε αυτή τη σπάνια στιγμή όπου το υπάρχον κοινωνικο-οικονομικό, πολιτικό, ακόμη και πολιτιστικό, ιδεολογικό υπόβαθρο μπορούν να καταρρεύσουν. Η ίδια η κατάσταση φέρει τη δυνατότητα γα εναλλακτικούς δρόμους, είτε απελευθερωτικούς, είτε αυτούς της πλήρους υποδούλωσης. Για πόσο καιρό θα συνυπάρχουν και οι δύο δρόμοι είναι αδύνατον να προβλεφθεί, αλλά η εξουσία σε Ελλάδα και Ευρώπη μανιωδώς προσπαθεί να επιβάλει μια νέα τάξη, η οποία όχι μόνο διασφαλίζει τα συμφέροντά της, αλλά σκοτώνει την ελπίδα και εκτονώνει την επαναστατική προοπτική των μαζικών λαϊκών κινητοποιήσεων. Κι έτσι, μέσα στο καζάνι των αντιθέσεων, καθίσταται ακόμη πιο επείγουσα η ανάγκη να χαραχτεί ένα πραγματικά επαναστατικός δρόμος.
Η ανάδυση μιας συνειδητής δυναμικής, οπλισμένης με βαθειά κομμουνιστική αντίληψη για τα δομικά προβλήματα της κοινωνίας και για τις απαιτούμενες λύσεις, είναι απαραίτητη προκειμένου να χαραχθεί αυτός ο δρόμος. Μιας δυναμικής αποφασισμένης να αναλάβει την ευθύνη μιας επανάστασης. Είναι πλούσια η ιστορική εμπειρία όπου οι δυνατότητες για ρήξη υποτιμήθηκαν ή χάθηκαν στα χέρια ηγετών – κάποιοι από τους οποίους τελικώς προσέτρεχαν στη διάσωση του status quo. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει και το πολύτιμο παράδειγμα του Λένιν, ο οποίος άδραξε την ευκαιρία που αναδύθηκε στη Ρωσία και, εκμεταλλευόμενος τις αντιθέσεις, χάραξε το δρόμο προς την επαναστατική κατάκτηση της εξουσίας από το προλεταριάτο και όσους αναζητούσαν την απελευθέρωση το 1917.
Η κυβέρνηση Σύριζα διαμαρτύρεται για το καπιταλιστικό σύστημα αλλά ταυτόχρονα δηλώνει ότι τα χέρια της είναι δεμένα από τις ανίκητες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Ευρώπης, κι έτσι η Ελλάδα δεν έχει άλλη επιλογή από την ταπεινωτική παράδοση. Αλλά το να καταφέρεσαι ενάντια στην συνθηκολόγηση της ηγεσίας του Σύριζα δεν έχει νόημα, εκτός και αν η απόρριψη του Τσίπρα μετουσιώνεται σε συνολική απόρριψη του σχεδίου μιας καλύτερης διαπραγμάτευσης εντός ενός άδικου και άνισου πολιτικού πεδίου. Είναι η ίδια η στρατηγική του Σύριζα που αποτυγχάνει, όχι απλώς η τακτική τους.
Τα θεμελιώδη προβλήματα της Ελλάδας, της Ευρώπης και του κόσμου δεν μπορούν αν λυθούν μέσα στο υπάρχον καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό πλαίσιο. Το πραγματικό ερώτημα είναι πως φανταζόμαστε μια γνήσια επαναστατική εναλλακτική πρόταση και τι χρειάζεται για να φτάσουμε ως εκεί.
Ενώ πολλοί βλέπουν στα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων και μηνών τη συντριπτική υπεροχή του παγκόσμιου συστήματος, αυτή είναι μόνο η μία πλευρά του νομίσματος. Ναι, ο εχθρός είναι ανυπέρβλητος. Αλλά οι ίδιες αντιθέσεις που συνθλίβουν τους ανθρώπους, είναι εκείνες που τους οδηγούν στην αντίσταση. Αυτός ακριβώς ο φρενήρης ρυθμός των πολιτικών εξελίξεων που προκαλεί ζαλάδα κι αίσθηση αποπροσανατολισμού, αυτός προοιωνίζει πως σύντομα, σε μέρες ή και εβδομάδες, οι θέσεις των πολιτικών υποκειμένων θα παρουσιάζονται ξεκάθαρα, και τα διάφορα πολιτικά σχέδια θα μπορούν να δοκιμαστούν και να συγκριθούν μεταξύ τους σε ένα πυκνό πολιτικό χρόνο, ειδικά αν αναδειχθεί μία συνειδητή επαναστατική δύναμη και παρουσιάσει την ανάλυσή της και το πρόγραμμά της στο λαό. Πλατιά τμήματα της κοινωνίας ξυπνούν βιαίως από τη χειμερία νάρκη τους εξαιτίας των εξελίξεων και αναζητούν απαντήσεις. Και οι ίδιες οικονομικές και πολιτικές αντιθέσεις, βαθαίνουν και αποκαλύπτουν τις αντιθέσεις ανάμεσα στους εχθρούς – δείτε τη ρωγμή που άνοιξε μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας. Ναι, οι Μεγάλες Δυνάμεις είναι ενωμένες όταν ζητούν το μερίδιο τους από την Ελλάδα, αλλά ταυτόχρονα ανησυχούν γιατί ολόκληρο το σύστημα τελεί υπό διάλυση και είναι βαθειά διχασμένοι ως προς τις μεθόδους διατήρησης της εξουσίας τους.
Ο στραγγαλισμός της ελληνικής κοινωνίας μας φέρνει αντιμέτωπους με τη σχέση μεταξύ της πιθανής ρήξης καθώς και με τα όρια της στην Ελλάδα και με την πραγματικότητα ότι ολόκληρος ο κόσμος κυριαρχείται από το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα. Στην πραγματικότητα, η ύπαρξη των αντιθέσεων στο παγκόσμιο σύστημα ωθεί και οξύνει τις εξελίξεις στην Ελλάδα και βγάζει στο προσκήνιο την ανάγκη για μια ριζικά διαφορετική παγκόσμια τάξη. Τις τελευταίες δεκαετίες ζήσαμε μέσα στον φρενήρη ρυθμό της παγκοσμιοποίησης και της χρηματιστηρικοποίησης, που κατέληξε στο να οξύνει τις υποβόσκουσες αντιθέσεις του καπιταλισμού. Η απελευθέρωση ολόκληρου του κόσμου από τα δεκανίκια του χρηματιστηριακού κεφαλαίου είναι αναγκαία, αλλά αυτό δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία προκειμένου να μην αμφισβητήσουμε το υπάρχον σύστημα. Αντιθέτως, η ελληνική κρίσης πρέπει να μετασχηματιστεί σε μια θαυμάσια ευκαιρία να ξεκινήσει ένας επαναστατικός δρόμος που θα επηρεάσει όλο τον κόσμο.
Η επιτυχία του επαναστατικού μετασχηματισμού θα κριθεί σε παγκόσμια κλίμακα.
Το υπάρχον καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα πρέπει να αντικατασταθεί με εκείνο του σοσιαλισμού και εν τέλει του κομμουνισμού, το ξεπέρασμα των τάξεων και των θεσμών, αλλά και των αντιλήψεων που γεννήθηκαν μαζί με τις τάξεις.
Η θηλιά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης γύρω από τον κόσμο, επιδεινώνει τον τρόμο και τις συγκρούσεις: νέες μορφές καταπίεσης και υποδούλωσης των γυναικών προστίθενται καθημερινά στις πιο “παραδοσιακές”. Μαζικές εκτοπίσεις πληθυσμού και εμπόριο ανθρώπων σε κλίμακα που είχαμε να δούμε από την εποχή του δια-ατλαντικού εμπορίου σκλάβων. Πόλεμοι για την αυτοκρατορία και άπειρες αιματηρές συγκρούσεις όπου η προοπτική της απελευθέρωσης απουσιάσει εντελώς. Ο πλανήτης οδηγείται προς την ανεπίστρεπτη καταστροφή του. Το να λες πως η επανάσταση, η κομμουνιστική επανάσταση, είναι η μόνη λύση ΔΕΝ είναι ρητορικό εύρημα. Είναι επιστημονική αλήθεια, πλήρως γειωμένη στην παγκόσμια πραγματικότητα. Πολλές από τα παραπάνω, βρίσκονται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, όπου η ανάγκη εξόδου από το καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό κόσμο είναι πιο εμφανής από ποτέ.
Η επαναστατική διαδικασία χρειάζεται να επιτυγχάνει ρήξεις, όπου και όποτε αυτό είναι δυνατό, πρώτα σε μία χώρα ή σε πολλές χώρες. Η πρόοδος και οι νίκες σε αυτές τις χώρες πρέπει να γίνονται το σάλπισμα και το πέρασμα για τις μάχες που θα δοθούν σε άλλα μέρη. Τα φώτα της σκηνής είναι πάνω στην Ελλάδα και εκατομμύρια ανθρώπων στην Ευρώπη και αλλού ελπίζουν πως θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τις αντιξοότητες και τους εκβιασμούς και να χαράξει ένα διαφορετικό δρόμο. Οι Μεγάλες καπιταλιστικές ιμπεριαλιστικές Δυνάμεις, και ειδικά η Γερμανία, το έχουν καταστήσει σαφές πως ο λαός της Ελλάδας θα πληρώσει πολύ ακριβά. Το να αποφύγει το τίμημα δεν αποτελεί επιλογή. Το πραγματικό, όμως, ερώτημα είναι πιο τίμημα θα κληθεί να πληρώσει και γιατί: το τίμημα να αιμορραγεί για μία ή και δύο ακόμη γενιές για τα συμφέροντα του Δυτικού κεφαλαίου ή το απελευθερωτικό “τίμημα” του να χαράξει ένα πραγματικό μονοπάτι αντίστασης στους “θεσμούς”; Η Ελλάδα θα είναι το πρότυπο, αλλά ποιο πρότυπο: ένα κακοποιημένο πρότυπο συλλογικής τιμωρίας, ιδανικό για εκφοβισμό απέναντι σε οποιονδήποτε σηκώσει κεφάλι στο μέλλον, ή, πιθανά, ένα πρότυπο που θα καλεί και τους υπόλοιπους στην περιοχή και, πράγματι, στον κόσμο όλο, να διαλέξουν ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο.
Η ηγεσία του Σύριζα και τα μεγαλύτερα τμήματα της ελληνικής αριστεράς υποστηρίζουν πως το κίνημα θα αναπτύξει θεσμούς αδιαμεσολάβητους, δημοκρατικούς και από τα κάτω, και έχει τη δυνατότητα, ξεκινώντας από “τοπικές αυτόνομες νησίδες”, να προκαλέσει ριζικούς μετασχηματισμούς της υπάρχουσας πολιτικής και κοινωνικής τάξης πραγμάτων. Είναι εξαιρετικά σημαντική η διαδικασία κατά την οποία πλατιά τμήματα της κοινωνίας αντιστέκονται, και ψηλαφούν τις δυνατότητες δόμησης τελείως διαφορετικών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων. Παρόλα αυτά, αυτή η συναρπαστική διαδικασία μετασχηματίζεται, αμβλύνεται, και εν τέλει “εξημερώνεται”, έτσι ώστε να στηρίξει την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, το πολιτικό σύστημα που ξέρει καλύτερα από το καθένα να διατηρεί και να μεταμφιέζει την αληθινή δικτατορία των καπιταλιστών.
Κάθε επαναστατική προσπάθεια θα επηρεάσει άμεσα, όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά όλο τον κόσμο. Ναι, το μίσος των Μεγάλων Δυνάμεων θα είναι δριμύ και δεν θα σταματήσουν πουθενά, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να εξαπολύσουν δολοφονικό πόλεμο, καθώς και οικονομικό στραγγαλισμό και εκβιασμό, προκειμένου να καταστείλουν το λαό. Αλλά αυτέ οι ίδιες Δυνάμεις, δεν μπορούν αν δουν ανενόχλητες, και η σκληρή αντεπανάσταση, καθώς και η έμπνευση μιας πραγματικής επαναστατικής ρήξης, θα είχε βαθύτατες συνέπειες σε όλη την Ευρώπη, στο Βερολίνο και στη Λισαβόνα, και σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο. Ακόμη και τώρα έχουμε σημαντικά δείγματα συμπαράστασης και αλληλεγγύης για την αντίσταση των ανθρώπων στην Ελλάδα απέναντι στην τιμωρητική λιτότητα. Δυστυχώς, μέχρι τώρα, οι ελπίδες των ανθρώπων που στέκονται αλληλέγγυοι στον λαό της Ελλάδας έχουν καναλιζαριστεί και καταπνιγεί τόσο ώστε να στηρίζουν τις ίδιες απατηλές θεραπείες και τους ίδιους εκλογικούς μηχανορράφους (τους Ποδέμος, στην Ισπανία για παράδειγμα), αυτούς του ίδιους που έχουν ήδη χρεοκοπήσει στην Αθήνα.
Μια γνήσια επαναστατική προσέγγιση θα προκαλέσει ένα κύμα δυναμικής και μεστής νοήματος αλληλεγγύης και στήριξης, ειδικά ανάμεσα σε εκείνους που μπορούν και χρειάζεται να γίνουν η μαγιά για την επανάσταση σε άλλες χώρες, ανάμεσα στους ανθρώπους από όλο το φάσμα της ζωής που λαχταρούν για μια λύση στα δεινά του καπιταλισμού.
Ένα ακόμη ερώτημα που τίθεται μετ’επιτάσεως είναι η σχέση μεταξύ της Ελλάδας και της υπόλοιπης Ευρώπης, ειδικά με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ευρώπη, όπως και οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία και η Ρωσία (με την καπιταλιστικής Κίνα να αναρριχάται στο club) είναι οι στυλοβάτες της στυγνής ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης. Αυτό το club, βέβαια, δεν λειτουργεί ισότιμα: ο καπιταλισμός δεν δουλεύει αλλιώς. Για ιστορικούς, γεωγραφικούς, οικονομικούς και πολιτικούς λόγους, η Ελλάδα είναι καταδικασμένη σε κατώτερη θέση μέσα στον Ευρωπαϊκό συσχετισμό δυνάμεων. Αλλά μια παρατεταμένη προσπάθεια να κερδίσει ή να εκλιπαρεί για μια καλύτερη θέση σε αυτό το συμπόσιο των κλεφτών είναι και αδύνατο και ανήθικο.
Φτάνει πια με τις υποσχέσεις της Μέρκελ και του Ολαντ ότι η Ελλάδα θα είναι ο απαραίτητος προμαχώνας της πλούσιας Ευρώπης απέναντι στις μαζικές εκτοπίσεις πληθυσμών από τη Μέση Ανατολή και απέναντι στους χιλιάδες απελπισμένων ανθρώπων που προσπαθούν να δραπετεύσουν από μια κλιμακούμενη τρέλα. Αντί, λοιπόν, το ελληνικό κράτος να δρα ως τείχος ή στρατιωτικό φυλάκιο για την “Ευρώπη Φρούριο” απέναντι σε αυτά τα εκατομμύρια των ανθρώπων ή σαν ένας μικρός ηγεμόνας στις ακτές, το προλεταριάτο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δείξει ένα άλλον δρόμο και να τείνει μία χείρα βοηθείας, παρέχοντας πολιτική, ηθική, και υλική συνδρομή σε όσους αναζητούν την απελευθέρωση. Οι μετανάστες που σήμερα επαναπροωθούνται, πρέπει να βοηθήσουν για την επανάσταση αύριο. Η αναγκαία επαναστατικός προσανατολισμός θα οξύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στις Μεγάλες Δυνάμεις, αλλά επίσης θα φέρει στο προσκήνιο νέες εφεδρείες στήριξης και, το κυριότερο, θα επιταχύνει την παγκόσμια επαναστατική διαδικασία, από την οποία εξαρτάται η μοίρα των ανθρώπων στην Ελλάδα, και όλων των καταπιεσμένων.
Η Ελλάδα έχει βαθειά επηρεαστεί από τις προηγούμενες προσπάθειες για επαναστατική αλλαγή στη χώρα αλλά και στον κόσμο. Η Ρωσική επανάσταση, η οικοδόμηση του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ένωση, ο ρόλος των κομμουνιστών στην αντίσταση κατά των Ναζί κατακτητών στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο ελληνικός εμφύλιος – όλα αυτά έχουν αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια τους στη συλλογική μνήμη. Τα επιτεύγματα αλλά και οι ανεπάρκειες σε αυτή τη διαδικασία είναι μαθήματα που πρέπει να κατανοηθούν.
Η παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση έφτασε στο απόγειο της στην Κίνα, υπό την ηγεσία του Μάο, ειδικά κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης, η οποία όχι μόνο υπερασπίστηκε την προλεταριακή εξουσία στη χώρα αλλά έκανε γιγάντια βήματα προκειμένου να αντιμετωπίσει τις ανισότητες και τις γερά στερεωμένες αντιλήψεις του παλιού εκμεταλλευτικού συστήματος, και να προχωρήσει προς τον κομμουνισμό. Τη δεκαετία του 60 και του 70, οπότε και η αποκάλυψη του καπιταλιστικού χαρακτήρα του Σοβιετικού μπλοκ έριχνε βαριά της σκιά της, η Κίνα του Μάο ήταν ισχυρή πηγή έμπνευσης για πολλούς στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο. Δυστυχώς, πολλοί από τους κομμουνιστές εκείνης της περιόδου, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που υποστήριζαν την τότε επαναστατική Κίνα εξαιτίας της αντίστασης της στον ιμπεριαλισμό και της στήριξης της στην επαναστατική πάλη, απέτυχαν στο να κατανοήσουν τη ριζοσπαστική σκέψη του Μάο στην επαναστατική θεωρία και στον κομμουνισμό.
Για τους περισσότερους ανθρώπους, η ανάσχεση στο πρώτο στάδιο της κομμουνιστικής επανάστασης (η ήττα του σοσιαλισμού πρώτα στη Σοβιετική Ένωση και αργότερα στην Κίνα –έπειτα από το θάνατο του Μάο), είναι αποσπασματική και διαστρεβλωμένη. Η έλλειψη πληροφόρησης για τα ιστορικά επιτεύγματα, τα πραγματικά λάθη και μια βαθύτερη κατανόηση του σύνθετου χαρακτήρα και της διαδικασίας της κομμουνιστικής επανάστασης ανάμεσα στους ανθρώπους που τώρα μάχονται ενάντια στους σπασμούς και τις επιθέσεις του καπιταλισμού είναι μεγάλο ιδεολογικό και πολιτικό βάρος που τους εμποδίζει να πάνε τον αγώνα στο επόμενο επίπεδο.
Έχουμε το πλεονέκτημα να έχουμε στα χέρια μας αυτές τις διευκρινίσεις, μια κατανόηση που από τη μία ανακαλύπτει εκ νέου τα μεγάλα επιτεύγματα των προηγούμενων γενιών στο πως προχωράμε στη ρήξη με τον ιμπεριαλισμό, και από την άλλη εξηγεί με επιστημονικό τρόπο τους λόγους για την ήττα αλλά και τις παραλείψεις, σε επίπεδο ιδεολογίας και πρακτικής, εκείνων των πρώτων αποπειρών για την προλεταριακή επανάσταση. Η εμβάθυνση της επιστημονικής γνώσης για τι μπορούμε και πρέπει να κάνουμε για να εξαπολύσουμε το νέο στάδιο της προλεταριακής επανάστασης και να προχωρήσουμε τη διαδικασία στον τελικό της στόχο, αυτόν της παγκόσμιας κομμουνιστικής κοινωνίας, χαίρει της συνεισφοράς της Νέας Σύνθεσης του Κομμουνισμού από τον Bob Avakian.
Αυτή η νέα θεώρηση του κομμουνισμού, παρέχει τα εργαλεία να υπερβούμε όλες τις θεμελιώδεις δυσκολίες της καπιταλιστικής κοινωνίας που διαλύει τις ζωές και το φρόνημα δισεκατομμυρίων, και προχωρά σε μια πραγματική απελευθερωμένη κοινωνία ανθρώπων – όχι μόνο για ένα κόσμο πέρα από τη σημερινή εξασθενημένη εξουσία, αλλά για έναν πολύ καλύτερο, πολύ πιο ζωντανό και απελευθερωτικό και από τα υψηλότερα επιτεύγματα των προηγούμενων σοσιαλιστικών επαναστάσεων.
Αυτή η νέα σύνθεση επανατοποθετεί την κομμουνιστική επανάσταση στις υλικές και ιστορικές συνθήκες που την κατέστησαν δυνατή και αναγκαία. Η προλεταριακή επανάσταση γίνεται ακαταμάχητη, απτή, και γι’αυτό επιθυμητή. Η νέα σύνθεση του κομμουνισμού παρέχει το κρίσιμο εκείνο πλαίσιο, μια διεξοδική επιστημονική προσέγγιση στην κατανόηση του κόσμου για να τον αλλάξουμε, για την αναγέννηση ενός γνήσιου επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα και αλλού.
Πέρα από την πλούσια ιστορία των αγώνων, υπάρχει και η κληρονομιά των επαναστατικών δυνατοτήτων στην Ελλάδα και αλλού που χάθηκαν. Τα μαθήματα από αυτές τις εμπειρίες, ενισχύουν την αποφασιστικότητα και την ικανότητα να μην επιτρέψουμε να χαθούν οι σύγχρονες επαναστατικές δυνατότητες.
Η κατάσταση στην Ελλάδα αποζητά ένα πραγματικό κίνημα για μια γνήσια προλεταριακή επανάσταση και καλεί τους επαναστάτες να υιοθετήσουν την πιο σύγχρονη επιστημονική επαναστατική σκέψη. Οι δεκάδες μπορούν και πρέπει να γίνουν χιλιάδες και οι χιλιάδες θα οδηγήσουν σε εκατομμύρια. Μπροστά στις δυσκολίες, τις σύνθετες και αντικρουόμενες καταστάσεις με μεγάλη προοπτική, είναι βασικό να οπλιστεί ο καθένας με την πιο βαθειά κατανόηση της κοινωνίας και της επαναστατικής διαδικασίας για το μετασχηματισμό της – τον επαναστατικό κομμουνισμό. Η Νέα Σύνθεση του Κομμουνισμού αποτελεί βασικό συστατικό για να φανούμε αντάξιοι της στιγμής και να χτίσουμε μια εμπροσθοφυλακή που μπορεί να αντιμετωπίζει τα όσα προκύπτουν. Η κρίση και το κίνημα στην Ελλάδα είναι το καμίνι μέσα στο οποίο οι συνειδητοί επαναστάτες μπορούν και πρέπει να κάνουν ένα βήμα μπροστά ως απελευθερωτές της ανθρωπότητας, εκκινητές του νέου σταδίου της κομμουνιστικής επανάστασης, μαζί με τα αδέρφια τους από όλο τον κόσμο.
#NewSynthesisinGreece
Συντάχθηκε από υποστηρικτές της Νέας Σύνθεσης του Κομμουνισμού, συμπεριλαμβανομένου του K.J.A. (συνεισέφερε στις οριοθετήσεις), του Ishak Baran (ιστορικό μέλος του Μαοϊκού κινήματος στην Τουρκία), υποστηρικτές του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιράν (Μαρξιστές – Λενινιστές – Μαοϊκοί ) και άλλους.
Διανέμεται από: Revolutionary Communist Manifesto Group (RCMG Europe).
Επικοινωνία:
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη θεωρία της Νέας Σύνθεσης του Κομμουνισμού δείτε στο: revcom.us/avakian 27 Ιουλίου 2015